Big City Nights - rozdział 1

Hejka! Jest to mój pierwszy rozdział, więc mam nadzieję, że się spodoba. 
Chcę go zadedykować Patty (http://all-roads-lead-to-hollywood.blogspot.com/), Jagodzie (http://xhero-of-the-dayx.blogspot.com/), Kirci i to chyba tyle. Zapraszam do komentowania ;)

Była 3 w nocy. Sindy obudziła się, po złym śnie.  Obróciła się na drugi bok i nagle zauważyła, że jej męża, Jamesa nie ma w łóżku. Od razu wstała i zaczęła rozglądać się. Zobaczyła, że ktoś stoi na balkonie.

-James?-powiedziała otwierając drzwi  balkonowe. –Czemu nie śpisz?

-Nie mogę spać, a ty czemu nie śpisz?

-Ja też spać nie mogę- nagle odczuła zimno. – Chłodno tu trochę, idę bo bluzę

Sindy wzięła swoją granatową bluzę i wyszła ponownie na balkon.

-Jaki piękny widok. Wielkie miasto nocą- powiedziała uśmiechając się. –Kto tam idzie?

-Nie wiem. Zaraz, zaraz ten żul wygląda jak Lars –powiedział ze zdziwieniem  James

Gapili się przez chwilę na tego człowieka, aż w końcu znikł im z oczu. Kiedy mieli już kłaść się spać, usłyszeli dzwonek do drzwi.

-Cholera.. Kogo przyniosło do nas w środku nocy?! – powiedział zdenerwowany James

-Może Lars’a? – powiedziała Sindy i wybuchła śmiechem.

James otworzył drzwi  i zobaczył Larsa.

-Czy te koty stoją na deszczu? Bo chyba jeśli gwiazdy spadną to je zabrać trzeba, żeby się ciastka nie zepsuły- powiedział Lars wchodząc do mieszkania Hetfield’ów .

-Eh.. Lars dobrze się czujesz? –zapytał patrząc z niepokojem na przyjaciela, który skakał bawiąc się w najlepsze po czerwonej sofie w salonie.

-Jak najlepiej, ale zbierz to mleko bo ci będzie kwiatkami pachniało.

-Co? Jakie mleko?!

James usłyszał, że ktoś idzie w ich stronę.

-Chłopaki! Bądźcie ciszej! Zaraz obudzicie Jake’a! – krzyknęła Sindy.

-Jak będziesz tak krzyczeć to Jake na pewno się obudzi! –krzykną James. – a poza tym mam tu ważniejszą sprawę! Jakbyś nie widziała pijany Lars rozlewa nam sok w kuchni.

-Lars?! Co ty do cholery robisz? – krzyknęła Sindy. –Potrzebujesz lekarza?

-On sobie poradzi, ale chyba trzeba go odwieść do domu. –powiedział James. –zadzwoń do Susan i powiedz, że Lars jest u nas.

W tej chwili Lars rozbijając kolejną szklankę upadł na podłogę z wielkim hukiem, a potem z powrotem wstał i usiadł na kanapie. Położył nogi na stole zbijając przy tym wazon. Teraz hałas był zza wielki, Jake obudził się.

-Co się dzieje? –zapytał dość wystraszony Jake. – Co się stało wujkowi?

-Nie martw się o niego Jake. Lars pewnie jest pijany – odpowiedział James synowi.

Kiedy nikt nie widział Lars wyszedł z mieszkania i zszedł po schodach na sam dół i wybiegł z budynku.

-Lars Susan zaraz po ciebie…. Lars gdzie ty jesteś? James widziałeś Larsa? – zapytała zdziwiona Sindy.

-Niee. Lars gdzie ty jesteś? Cholera… Musiał gdzieś wyjść. Sindy zadzwoń do Susan, może poszedł do domu?

-Miejmy nadzieję –powiedziała Sindy.

-Ja idę go szukać. Jeśli będziesz coś wiedziała to dzwon-powiedział James zakładając na siebie szarą kurtę, dżinsy i czarne, stare buty.

James wyszedł z wieżowca i zaczął się rozglądać, lecz nigdzie nie widział Lars’a. Nagle zauważył jakąś postać miał nadziejeę, że to jego przyjaciel. Podbiegł do postaci.

-Dave? – powiedział ze zdziwieniem James. Myślał, że wreszcie znalazł Lars’a. –Co ty robisz na ulicy o tej porze?

-A ty?

-Ja spytałem pierwsze, ale jeśli chcesz wiedzieć to szukam Lars’a. Gdzieś zaginą po alkoholu, jak to Lars.

-Ja też poszedłem go poszukać! Susan do mnie dzwoniła z prośbą o pomoc – powiedział Dave.

-Czyli nie ma go w domu?

-No nie.

Dave i James szukali go dość długo i postanowili poprosić o pomoc Kirk’a, Axl’a i Saul’a. Kiedy się spotkali postanowili się rozdzielić i każdy poszedł gdzie indziej.

-Lars? Lars gdzie jesteś? –krzyczał cały czas Slash.

-Tu jestem! –krzyknął ktoś w oddali.

-Lars?

-No a kto?

-Jak się cieszę. Chodź, niedaleko jest dom Sindy i James’a –powiedział Slash

Po nie całych 5 minutach już wszyscy wiedzieli, że Lars się odnalazł i mogli spokojnie spać.

                                                       ******************************

-Jutro może urządzimy imprezę i im o tym powiemy –powiedział Kirk.

-Ciekawe jak to przyjmą- powiedziała Emma.

-No, ciekawe, ale prędzej czy później i tak się dowiedzą. Pewnie już zaczeli coś podejrzewać.

-Raczej tak – odpowiedziała Emma – Dobranoc.

-Dobranoc.